Dzieci w wieku przedszkolnym mają niespożytą energię, ale trudno utrzymać ich skupienie na jednej rzeczy dłużej niż kwadrans. Dlatego zamiast zmuszać je do odtwórczego wykonywania ćwiczeń, zajęcia ruchowe prowadzone są tak, aby oprócz ciała pobudzić też wyobraźnię, umysł. Oto kilka najpopularniejszych metod, które są doskonałym przykładem na to, że muzyka i wyczucie rytmu w przyszłej karierze sportowej dziecku mogą pomóc, a na pewno nie zaszkodzą. Opisane ćwiczenia są również formą terapii pozwalającą przezwyciężyć opóźnienia w rozwoju fizycznym i społecznym.
Metoda Labana
Rudolf Laban urodził się na Węgrzech w XIX wieku. Był tancerzem i choreografem. Opracował metodę ćwiczeń zwaną gimnastyka twórczą. Polega ona na nie na dokładnym powtarzaniu ruchów, a na innowacji i dowolności. Ćwiczenia powinny pozostawiać dziecku swobodę decyzji o wykonaniu ruchu, aby podkreślać jego indywidualizm. Aktywności ruchowej towarzyszy muzyczne tło, zajęcia prowadzone są w luźno ustawionej grupie, a pozycja wyjściowa dla dziecka jest dowolna.
Ćwiczenia tworzą pięć bloków tematycznych, których zadaniem jest zbudowanie świadomości własnego ciała, ciężaru i czasu, przestrzeni, rozwijanie płynności ruchu, a także adaptacja ruchów własnych do ruchów partnera lub grupy.
Przy tej metodzie niezwykle ważne są wszechstronność, stopniowanie trudności - to dziecko decyduje, czy jest w stanie zrobić dane ćwiczenie, a także naprzemienny wysiłek i rozluźnienie ciała.
Podczas zajęć dzieci naśladują zachowanie przedmiotów, na przykład lekkiej i ciężkiej piłki, udają zwierzęta, wykonują ruchy pantomimiczne czy wreszcie bawią się w lustro - jedno dziecko wykonuje ruchy drugiego.
Metoda Orffa
Carl Orff był niemieckim kompozytorem, który opracował metodę wychowania muzycznego. Celem jest rozwijanie u dzieci poczucia rytmu. Podobnie jak przy metodzie Labana, główny akcent podczas ćwiczeń opartych na łączeniu ze sobą ruchu, muzyki i słowa położony jest na innowację i kreatywność. Według twórcy tej metody muzyka wywodzi się ze słowa. Dlatego dzieci rytmizują słowa, poprzez układanie do nich melodii. Ćwiczący klaszczą, tupią, skaczą do muzyki, a także same tworzą muzykę przy pomocy instrumentów. Kastaniety, bongosy, kołatki, pudełka, grzechotki, talerze - wykorzystywane są instrumenty, którymi łatwo wystukiwać rytm. Orff zalecał również "instrumentalizowanie" ciała. Stąd tupanie, pstrykanie, stukanie.
Niezwykle ważna jest improwizacja ruchowa. To dziecko wymyśla ruch do muzyki. Dzięki temu oprócz nauki budowy dzieła muzycznego, przedszkolaki ćwiczą koordynację w sposób twórczy. Aktywność ruchową ilustrują często autorskie piosenki dzieci.
Metoda Sherborne
Weronika Sherborne, angielska fizjoterapeutka podobnie jak Rudolf Laban opracowała metodę prowadzenia zajęć ruchowych dla dzieci, której głównym celem jest rozwój świadomości własnego ciała, poczucia przestrzeni.
Ćwiczenia tworzą trzy grupy. Pierwsza ma prowadzić do poznania ciała. Druga buduje poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu. Trzecia to zajęcia twórcze. Wszystkie wykonywane są w parach, grupach lub indywidualnie. Poprzez uczestnictwo w zajęciach dzieci uczą się współpracy, wyczucia drugiej osoby. Poprzez ćwiczenia z partnerem - "z" (np. ciągnięcie za kostki ćwiczącego, leżącego na brzuchu lub na plecach), "razem" (partnerzy siedzą złączeni plecami, po czym wstają, napierając na siebie plecami tak, aby obydwaj wstali), "przeciw" (dziecko zwija się w kłębek, a współćwiczący usiłuje je "rozplątać").
Przy tej metodzie, podobnie jak przy pozostałych, dziecko nie jest zmuszane do rywalizacji, prowadzący chwali je za samo podjęcie starań wykonania ćwiczenia, a nie za wynik.
